Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Chojnicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Chojnicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Grażyna Drobińska

Protokolant Aleksandra Primke

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2016 r., 14 grudnia 2016 r., 7 lutego 2017 r., 8 lutego 2017 r., 31 maja 2017 r. i 6 czerwca 2017 r. sprawy

W. P. (1) (P.)

syna Z. i U. z domu P., urodzonego (...) w C.

oskarżonego o to, że:

w dniu 13 kwietnia 2016 r. w C. gm. C. nie stosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w C.z dnia 16 stycznia 2014r. sygn.. akt II K 774/13 zakazu jakiegokolwiek kontaktowania się z pokrzywdzoną K. P. oraz zbliżania się do K. P. na odległość mniejszą niż 50 metrów na okres 6 (sześciu) lat w ten sposób, że przyszedł na teren posesji i uderzał w okna domu, w którym mieszka K. P.

tj. o czyn z art. 244 kk

o r z e k a

I.  oskarżonego W. P. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego aktem oskarżenia tj. występku z art.244 kk i za to na podstawie art. 244 kk w zw. z art.4§1 kk skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Radcy Prawnego K. C. kwotę 1.254,60 zł (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt cztery złote 60/100) tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu,

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt II K 552/16

UZASADNIENIE

Oskarżony W. P. (1) w przeszłości był karany sądownie. Jest osobą uzależnioną od alkoholu (opinia sądowo- psychiatryczna k. 62-63).

Wyrokiem Sądu Rejonowego w C. z dnia 16 stycznia 2014 roku, w sprawie o sygn. akt II K 774/13, został wobec niego orzeczony zakaz jakiegokolwiek kontaktowania się z pokrzywdzoną K. P. oraz zbliżania się do K. P. na odległość mniejszą niż 50 m. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 17 kwietnia 2014 roku (odpis wyroku k.21-23). Oskarżony znał treść tego wyroku.

W dniu 13 kwietnia 2016 roku, około godziny 21, oskarżony będąc po spożyciu alkoholu, przyszedł do miejscowości C. w gminie C.. Wszedł na teren posesji, gdzie mieszka K. P. wraz córką M. i K. K. (1). Następnie W. P. (1) widząc przez okna K. P., uderzał w okna domu. Karna P. zawiadomiła Policję. Następnie na posesję wjechała M. P. (1), której przekazał kartkę z życzeniami urodzinowymi i wyszedł. Kiedy policyjny patrol przyjechał na miejsce, oskarżonego już nie było.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wymienione wyżej dowody oraz pozostały materiał zgromadzony w sprawie tj.: zeznania K. P. (k.107,115v), M. P. (2) (k.114-114v), B. B. (k.139-139v), K. K. (2) (k.115-115v), K. R. (1) (k.109-109v), R. N. (k.114v-115), R. B. (k.136v), D. P. (k.136v-137) oraz inne tj.: kopia wyroku z uzasadnieniem (k.6-10), odpis wyroku (k.21-23), karta karna (k.24-25,111-113), kopia szkicu działki (k.131-134), zdjęcia domu (k.135).

Oskarżony W. P. (1) (k.106-106v) oświadczył, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu 13 kwietnia były urodziny jego córki M.. Przyznał, że poszedł do swojego byłego domu i nie sądził, że K. P. będzie tam również. Myślał, że będzie w pracy. Wyjaśnił, że podszedł do drzwi, otworzyła mu córka, której złożył życzenia. Wtedy nadjechała była żona. Poza tym nic się nie działo. Było to do południa. Wyjaśnił tez, że nie widział się z córką od roku i chciał jej złożyć życzenia urodzinowe. Wiedział ze córka nie uczyła się i nie pracowała. Nie był wówczas w stanie po spożyciu alkoholu.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie przebiegu sytuacji w dniu 13 kwietnia 2016 roku. Wyjaśnienia oskarżonego W. P. (1) pozostają w całkowitej sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej K. P. (k.107,115v). W swoich wypowiedziach wskazała ona bowiem jasno, że oskarżony przyszedł do jej domu, gdy oglądała telewizję i zaczął walić pięścią w okno i krzyczał. Była wtedy godzina pomiędzy 20 a 21. Awanturował się i używał słów wulgarnych. Od razu zadzwoniła na policję. Bała się o córkę, która przyjechała samochodem. Zdaniem świadka, oskarżony widział ją przez okna, ponieważ ona również go widziała w całej okazałości. Nie miała ściągniętych rolet, drzwi wejściowe zaś są przeszklone.

Sąd Rejonowy uznał, że zeznania świadka są prawdziwe i oparł na nich ustalanie w przedmiotowej sprawie. Oczywistym jest, że pokrzywdzona może być zainteresowana w celowym obciążaniu W. P. (1). Jednak z jej wypowiedzi oraz innych osób nie wynika, aby osoby te uzgadniały między sobą przebieg wydarzeń. Nadto opisy przytaczane przez K. P. odpowiadają usytuowaniu budynku, który przedstawiony jest na załączonych do akt zdjęciach. Zatem oskarżony zanim doszedł do drzwi wejściowych miał możliwość zobaczenia osoby znajdującej się wewnątrz budynku.

Wypowiedzi świadka potwierdziła również córka oskarżonego – M. P. (2) (k.114-114v). Podała ona, że kiedy wjechała na teren posesji, zauważyła swojego ojca. Stał on przed drzwiami wejściowymi. Odniosła wrażenie, że ojciec był zaskoczony jej widokiem, podał jej kartkę z życzeniami urodzinowymi i odszedł. Wyczuła również, że oskarżony był pijany. Dodała, że było wtedy ciemno. Po przekazaniu kartki, oskarżony oddalił się i nic się nie działo. O sytuacji, która to poprzedzała dowiedziała się od matki. Przyznała również, że nie miała wcześniej kontaktu z ojcem, on nie zna jej numeru telefonu. Stara się, by ojciec wiedział o niej jak najmniej.

Sąd Rejonowy uznał, że zeznania świadka odpowiadają prawdzie. Treść tych wypowiedzi wskazuje, że są one szczere. M. P. (2) opowiedziała o okolicznościach, które zastała przyjeżdżając do domu. Nie była świadkiem zachowania się oskarżonego wobec jej matki. Przyznała, że te okoliczności zna jedynie z relacji. Postawa świadka wskazuje zatem, że chciała ona w swoich zeznaniach przedstawić rzetelnie znane jej faktu, bez przypisywania sobie wiedzy, której nie posiadała.

Wypowiedzi tego świadka potwierdziła B. B. (k.139-139v). Wskazała, że w dniu urodzin M. 13 kwietnia 2016 roku przebywały razem w galerii handlowej. Około godziny 21 M. zawiozła świadka do domu. Przyznała również, że wiedziała w jakiej sprawie została wezwana i o tym, że po powrocie do domu M., pojawił się oskarżony.

Sąd uznał, że zeznania tego świadka zasługują na przymiot wiarygodności. Są szczere i jasne. Nadto, w ocenie Sądu Rejonowego, świadek nie miała żadnego logicznie uzasadnionego powodu, aby składać fałszywe zeznania w sprawie W. P. (2).

W sprawie zeznania złożył również K. K. (2)- partner pokrzywdzonej (k.115-115v). Zeznał, że kiedy przyszedł oskarżony, przebywał w piwnicy. Usłyszał hałas i po wejściu na górę, zobaczył oskarżonego, który uderzał ręką w jedno z okien. Widział, kiedy przyjechała M..

Sąd uwzględnił zeznania świadka przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie. Tym bardziej, że korelują one z zeznaniami pozostałych osób.

Sąd przesłuchał funkcjonariuszy Policji interweniujących na miejscu tj.: K. R. (1) (k.109-109v) i R. N. (k.114v-115). Świadek R. przedstawił w swoich zeznaniach wersję opowiedziana mu przez pokrzywdzoną. Podał też, że nie zastali oskarżonego.

Świadek R. N. zaś nie pamiętał szczegółów interwencji.

Sąd uznał, że wypowiedzi wymienionych świadków są szczere i odpowiadają doświadczeniu życiowemu.

W sprawie złożyli również zeznania najbliżsi sąsiedzi K. R. (2) B. (k.136v) i D. P. (k.136v-137). Świadkowi ci jednak nie mieli wiedzy na temat wizyty oskarżonego w miejscu zamieszkania pokrzywdzonej.

Sąd uznał, że wypowiedzi świadków są szczere.

Do sprawy została sporządzona opinia sądowo-psychiatryczna przez psychiatrów E. K. i K. W. (k.62-63). Biegli stwierdzili, że oskarżony nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Rozpoznali u niego zespół zależności alkoholowej. W okresie inkryminowanym nie występowały u badanego zakłócenia czynności psychicznych, które mogłyby mieć wpływ na jego poczytalność. Oskarżony, zdaniem biegłych, jest zdolny do samodzielnego i rozsądnego prowadzenia obrony.

Sąd Rejonowy uznał, że powyższa opinia jest jasna, rzeczowa, zawiera odpowiedzi na wszystkie pytania.

Wobec braku podstaw do kwestionowania Sąd uznał też za wiarygodne pozostałe dowody zgromadzone w sprawie tj.: kopia wyroku z uzasadnieniem (k.6-10), odpis wyroku (k.21-23), karta karna (k.24-25,111-113), kopia szkicu działki (k.131-134), zdjęcia domu (k.135).

W tym stanie sprawy wina oskarżonego W. P. (1) nie budziła żadnych wątpliwości i polegała na tym, że w dniu 13 kwietnia 2016 roku w C., gm. C. nie stosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w C. z dnia 16 stycznia 2014 roku sygn. akt II K 774/13 zakazu jakiegokolwiek kontaktowania się z pokrzywdzoną K. P. oraz zbliżania się do K. P. na odległość mniejszą niż 50 m na okres 6 lat w ten sposób, że przyszedł na teren posesji i uderzał w okna domu, w którym mieszka K. P., czym wypełnił znamiona przestępstwa z art.244 kk.

Należy w tym miejscu wskazać, że przedmiotem ochrony w wymienionym przepisie jest respektowanie orzeczeń sądowych ustanawiających określony rodzaj zakazu lub nakazu. Podmiotem tego przestępstwa może być zatem osoba, wobec której sąd orzekł środek kary w postaci zakazu zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową lub zakazu przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez gody sądu oraz osoby, które nie wykonują zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany (Marek Mozgawa, Komentarz do kodeksu karnego).

Przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd kierował się tym, że ocena każdego dowodu, również z wyjaśnień oskarżonego, jako pozostawiona sądowi orzekającemu, musi być dokonywana z przekonaniem, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu. Dopiero, kiedy przeprowadzone dowody, ich ocena i wyprowadzone z nich wnioski, obalą owo przekonanie- można ferować wyrok skazujący. Stanowisko takie ma swoje uargumentowanie w treści art.5§1 kpk w związku z art.7 kpk, jako ze przepisy tej ustawy uznają jedynie zasadę swobodnej oceny dowodów, będącej efektem rozważań całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz nie różnicują dowodów od tego, w jakiej fazie postępowania i od kogo zostały pozyskane ( wyrok S.A. w Lublinie z dnia 29.04.2009 r., II AKa 63/09).

Oskarżony W. P. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przyznał jednak, że był na posesji K. P. i przekazał życzenia ich córce. W ocenie Sądu Rejonowego, materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie wskazuje jednoznacznie, że oskarżony przede wszystkim miał pełną świadomość tego, że został wobec niego orzeczony zakaz jakiegokolwiek kontaktowania się z pokrzywdzoną K. P. oraz zbliżania się do K. P. na odległość mniejszą niż 50 m. W. P. (1) sam przyznał ten fakt. Zeznania wszystkich osób przesłuchanych na rozprawie przeczą wersji wydarzeń przedstawionej przez oskarżonego co do zdarzenia z dnia 13 kwietnia 2016 roku. Przy czym świadkami zachowania się oskarżonego była przede wszystkim K. P. i K. K. (2). Wypowiedzi tych osób korelują ze sobą. Pozostają również w zgodności z zeznaniami M. P. (2). Przede wszystkim wbrew twierdzeniom oskarżonego, zjawił się on na posesji K. P. w porze wieczorowej, tj. pomiędzy godziną 20 a 21, kiedy było już ciemno. Już ta pora dnia wskazuje jednoznacznie, że córka oskarżonego, skoro mieszka z matką, mogła o tej porze razem z nią przebywać w miejscu zamieszkania. Tym bardziej, że był to dzień urodzin M. P.. Zdaniem Sądu Rejonowego, oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z tej sytuacji. Tym bardziej, że zbliżając się do budynku, musiał wiedzieć osobę pozostającą w jej środku. Znajdował się on w stanie po spożyciu alkoholu i uderzał w okna. Zeznania M. P. (2), że ojciec zdawał się być zaskoczony jej przyjazdem, i rzeczywiście wręczył jej kartkę urodzinową, niczego nie zmieniają w tej ocenie. Te okoliczności bowiem w żadnej mierze się nie wykluczają. W ocenie Sądu Rejonowego, chęć złożenia życzeń długo niewiedzianej córce, nie może być usprawiedliwieniem dla naruszenia sądowego zakazu. Tym bardziej, że oskarżony z całą pewnością miał możliwość wysłania tej kartki za pośrednictwem poczty, z prośbą o spotkanie. Należy w tym miejscu również podkreślić fakt, że córka oskarżonego jest osobą dorosłą i ma możliwość spotkania się z ojcem bez udziału matki i narażania się w ten sposób oskarżonego na naruszenie sądowego zakazu.

W ocenie Sądu Rejonowego, oskarżony zatem działał z rozmysłem i pełna świadomością naruszania sądowego orzeczenia. Jednie przy okazji zamierzał również przekazać swoje córce kartkę urodzinową.

W związku z powyższymi ustaleniami Sąd Rejonowy uznał, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia. W związku z powyższym., Sąd Rejonowy na podstawie art.244 kk w zw. z art.4§1 kk skazał W. P. (1) na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Z uwagi na zmianę treści art.244 kk, który w chwili orzekania jest już zagrożony karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, Sąd Rejonowy zastosował art.244 kk w brzmieniu przed zmianą. W chwili popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu, czyn ten był zagrożony kara pozbawienia wolności do lat 3. Ustawa obowiązując poprzednio była zatem względniejsza dla oskarżonego.

W przypadku oskarżonego Sąd potraktował jako okoliczność obciążającą jego dotychczasową wielokrotną karalność. W. P. (1) był już karany sądownie. Oskarżony jest osobą w dojrzałym wieku, ma obecnie 44 lata. Zna z pewnością obowiązujące normy społeczne i prawne. Zdaje sobie również sprawę z konsekwencji ich naruszania. Posiada on wykształcenie zawodowe, jest mechanikiem samochodowym. Utrzymuje się z renty w wysokości 400 zł. Nie ma nikogo na utrzymaniu, ma dorosłą córkę.

Sąd Rejonowy uznał, że nie istnieje pozytywna prognoza kryminalistyczna, która uzasadnia zastosowanie wobec W. P. (1) dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Przy czym należy podkreślić, że w chwili popełniania czynu opisanego aktem oskarżenia, W. P. (1) był już skazany na kare pozbawienia wolności. Zatem nie zachodzą przesłanki wskazane w obecnie obowiązującym art.69 kk. W. P. (1) w przeszłości wielokrotnie korzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności i powracał na drogę przestępstwa. Sądy stosowały wobec niego również kary ograniczenia wolności i grzywny, które również nie przynosiły oczekiwanego skutku. Nie ma zatem żadnych gwarancji, że oskarżony w warunkach wolnościowych nie powróciłby na drogę przestępstwa. Należy również wskazać, że okresy próby wyznaczone poprzednimi wyrokami jeszcze się nie zakończyły. W. P. (1) nie poprawił swojego zachowania i nie wykorzystał danych mu wcześniej szans.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących.

W ocenie Sądu tylko wymierzona kara bezwzględnego pozbawienia wolności wpłynie na oskarżonego wychowawczo i zapobiegnie powrotowi do popełniania przestępstw, zaspokoi również społeczne poczucie sprawiedliwości.

O kosztach obrońcy Sąd orzekł na podstawie §4 ust.1,2,3 i §17 ust.1 pkt.1,ust.2 pkt.3,§20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015 r., nr 1801). W sprawie były 4 dodatkowe rozprawy, zatem 360 zł+ 420 zł+ 4x84 zł=1116 zł. Wliczając podatek VAT, koszty obrońcy z urzędu wyniosły 1.254,60 zł.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 624§1 kpk. Oskarżony w chwili obecnej nie pracuje. Nie posiada żadnego majątku. Stąd też Sąd doszedł do przekonania, ze uiszczenie kosztów byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.