Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Chojnicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Chojnicach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Magdalena Tyl-Sporysz
Protokolant:	st. sekr. sądowy Izabela Buse

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2016 r. w Chojnicach na rozprawie

sprawy z powództwa M. W. i A. W.

przeciwko D. P. i H. J.

o naruszenie posiadania

I.  Nakazuje pozwanym D. P. i H. J., aby przywrócili powodom M. W. i A. W. posiadanie pomieszczenia wiatrołapu znajdującego się na parterze budynku mieszkalno-usługowego położonego przy ul. (...) w C. poprzez :

- wydanie powodom kluczy do drzwi zewnętrznych budynku prowadzącego do pomieszczenia wiatrołapu,

- rozebranie zamontowanej przegrody w otworze drzwiowym prowadzącym z wiatrołapu do części lewej lokalu handlowego usytuowanego na piętrze,

- osadzenie zdemontowanych drzwi między wiatrołapem a lewą częścią lokalu handlowego

w terminie 1 tygodnia od dnia uprawomocnienia się wyroku.

II.  Upoważnia powodów M. W. i A. W. do dokonania na koszt pozwanych D. P. i H. J. prac wskazanych w punkcie I wyroku na wypadek ich niewykonania przez pozwanych w terminie tam wskazanym oraz zobowiązuje pozwanych do pokrycia tych kosztów.

III.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

IV.  Zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powodów kwotę 373,00 (trzysta siedemdziesiąt trzy i 00/100) złote tytułem kosztów postępowania.

V.  Oddala wniosek o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt: I C 947/15

UZASADNIENIE

Powodowie M. W. i A. W. domagali się przywrócenia posiadania pomieszczenia wiatrołapu znajdującego się na parterze budynku mieszkalno-usługowego w C. przy ul. (...) oraz wydania przez pozwanych D. P. i H. J. kluczy do drzwi zewnętrznych budynku prowadzących
do pomieszczenia wiatrołapu, rozebrania zamontowanej przegrody w otworze drzwiowym prowadzącym z wiatrołapu do części lewej lokalu handlowego usytuowanego na parterze, jak również osadzenia zamontowanych drzwi między wiatrołapem a lewą częścią lokalu handlowego – w terminie 1 tygodnia od dnia wydania orzeczenia, a także nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności. Powodowie domagali się także upoważnienia ich do wykonania w/w prac na koszt pozwanych w przypadku, gdyby pozwani zaniechali wykonania orzeczenia Sądu. Nadto wnieśli o zwrot kosztów postępowania wg norm przepisanych.
W uzasadnieniu wskazali, iż strony są współwłaścicielami nieruchomości przy ul. (...) w C., w której na parterze znajduje się lokal handlowy, zaś na piętrze lokale mieszkalne. Do tych ostatnich prowadzi klatka schodowa, na którą należy przedostać się przez pomieszczenie wiatrołapu. Powodom udostępniono, wskutek wydania postanowienia zabezpieczającego przez SR w Chojnicach, lewą część lokalu handlowego, z którego drzwi prowadziły do wiatrołapu, a które to drzwi przez pozwanych samowolnie zostały usunięte
i w ich miejsce pozwani zamontowali na stałe płytę. Argumentując zasadność rygoru natychmiastowej wykonalności, powodowie podali, iż lokal mieszkalny jest przez nich wynajmowany, co czyni, iż koniecznym jest szybka interwencja w zakresie umożliwienia
do niego dojścia (k. 2-4).

W odpowiedzi na pozew, pozwana H. J. domagała się oddalenia powództwa
i zwrotu kosztów postępowania. Wskazała, iż wiatrołap jest pomieszczeniem prywatnym pozwanych, zaś powodowie mają możliwość dostania się na klatkę schodową przez dwa dodatkowe wejścia. Podała także, iż powodowie okazjonalnie korzystali z drzwi prowadzących do wiatrołapu i sami żądali wstawienia tam ściany działowej. Wskazała nadto, iż wiatrołap faktycznie pełni funkcję hali sprzedaży i wystawy użytkowanej przez pozwanych (k. 44-48).

Pozwany D. P. podtrzymał stanowisko wyrażone w odpowiedzi na pozew pozwanej (k. 69-72, 106).

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

M. i A. małż. W. oraz D. P. wraz z H. J. są współwłaścicielami nieruchomości położonej przy ul. (...) w C.. Na jej terenie posadowiony jest budynek o przeznaczeniu usługowo-mieszkalnym, gdzie parter przeznaczony jest na działalność usługową, zaś na piętrze znajdują się lokale mieszkalne.
Do budynku prowadzą cztery pary drzwi, dwie z lewej części budynku, dwie z prawej jego części.

/ bezsporne , nadto dowód : rzut parterowy pomieszczeń (k. 8), oględziny z 24.08.2016r. (protokół k. 142-143v)/

Od 2008r. H. J. prowadzi działalność gospodarczą na terenie w/w nieruchomości na parterze. Jej pełnomocnikami byli D. P. oraz powodowie A. i M. W..

/ bezsporne , nadto dowód : zeznania świadków: A. T.-S. (k. 107-108), D. T. (k. 109)/

Małżonkowie W. od grudnia 2011r. pozostają z H. J. i D. P. w trwającym do chwili obecnej konflikcie, skutkiem któtrego toczyły się przed Sądem Rejonowym w Chojnicach sprawy sądowe. Obecnie strony prowadzą postępowanie
o zniesienie współwłasności objętej wnioskiem nieruchomości (sygn.. akt: I Ns 436/11).

/ bezsporne , nadto dowód : zeznania świadków: A. T.-S. (k. 107-108), D. T. (k. 109), A. M. (k. 135v-136), T. K. (k. 136-137v), K. G. (k. 136v-136b) P. B. (k. 136b-136bv); zeznania powodów: M. W. (k. 165), A. W. (k. 165-166); zeznania pozwanych: H. J. (k. 166), D. P. (k. 166-167)/

Prawomocnym postanowieniem z 19.09.2014r. wydanym w sprawie I Ns 436/11, Sąd Rejonowy w Chojnicach zabezpieczył wniosek poprzez unormowanie praw i obowiązków uczestników postępowania na czas trwania postępowania przez dopuszczenie małżonków A. W. i M. W. do współposiadania nieruchomości położonych
w C. przy ul. (...), objętej księgą wieczystą (...)
i (...), oznaczonych jako działki nr (...) i nakazał D. P. oraz H. J. aby udostępnili A. W. i M. W. części lokalu użytkowego położonego na parterze, po lewej stronie od wejścia – zgodnie z załączonym szkicem – poprzez ustawienie ścianki działowej z płyt kartonowo – gipsowych na metalowym stelażu zgodnie z zasadami sztuki budowlanej w poprzek hali handlowej – prostopadle do ściany frontowej, by jej koniec stykał się ze ściana szczytową
w połowie jej długości, w budynku usytuowanym na opisanych wyżej nieruchomościach
i jednoczesnym nakazał D. P. i H. J. udostępnić przyłącze energetyczne, wodociągowego po uprzednim zamontowaniu przez wnioskodawców podlicznika rejestrującego ilość zużycia energii elektrycznej, przywrócenie możliwości korzystania z instalacji gazowej poprzez połączenie przerwanej instalacji gazowej na jej odcinku prowadzącym do podlicznika, a nadto nakazał D. P. i H. J. by nie przeszkadzali wnioskodawcom w korzystaniu z w/w instalacji. Egzekucję z w/w roszczenia wywiedli małżonkowie W. przed Komornikiem Sądowym przy SR
w C. M. M. (2).

/ bezsporne , nadto dowód : postanowienie SR Chojnice wraz ze szkicem znajdujący się
w aktach KM 749/15/

W wykonaniu niniejszego postanowienia na parterze budynku postawiono ścianę działową rozgraniczającą przynależność pomieszczeń dla małż. W. – z lewej strony budynku i H. J. oraz D. P. – z prawej strony budynku.

/ bezsporne , nadto dowód : fotografie (k. 10-14, 157); zeznania świadka P. B. (k. 136b-136bv); zeznania powodów: M. W. (k. 165), A. W. (k. 165-166); zeznania pozwanych: H. J. (k. 166), D. P. (k. 166-167)/

Trzecie drzwi, licząc od lewej strony budynku zostały zaopatrzone w domofon
i prowadziły do pomieszczenia tzw. wiatrołapu, w którym drzwi po prawej stronie prowadziły do pomieszczenia pozwanych, z lewej strony zaś posadowione były drzwi do pomieszczenia małż. W.. W. stanowił przejście do klatki schodowej prowadzącej do lokali mieszkalnych stron. Małżonkowie W., celem wejścia do pomieszczeń mieszkalnych korzystali z tego wejścia. Przed konfliktem stron, dla dojścia do lokali mieszkalnych obie strony korzystały z tego wejścia oraz z wejścia nr cztery licząc od lewej strony. To ostatnie prowadziło przez pomieszczenie handlowe pozwanej H. J..

/ dowód : fotografie (k. 10-14, 73-78, 148-151, 157), oględziny z dnia 24.08.2016r. (protokół k. 142-143v); zeznania świadków: A. T.-S. (k. 107-108), D. T. (k. 109), A. M. (k. 135v-136), T. K. (k. 136-137v), P. B. (k. 136b-136bv); zeznania powodów: M. W. (k. 165), A. W. (k. 165-166); zeznania pozwanych: H. J. (k. 166), D. P. (k. 166-167)/

W trakcie prac zmierzających do wykonania postanowienia zabezpieczającego, pozwani usunęli w pomieszczeniu z wejścia trzeciego od lewej strony drzwi wejściowe do pomieszczenia usługowego małżonków W., uniemożliwiając im w ten sposób przedostanie się tą drogą do klatki schodowej. Nadto pozwani wymienili zamki zabezpieczające przed wejściem do drzwi prowadzących do pomieszczenia, z którego korzystali wcześniej małż. W. celem dostania się do pomieszczeń handlowych po stronie lewej.

/ dowód : fotografie (k. 10-14, 73-78, 148-151, 157), oględziny z dnia 24.08.2016r. (protokół k. 142-143v); zeznania świadków: A. T.-S. (k. 107-108), D. T. (k. 109), A. M. (k. 135v-136), P. B. (k. 136b-136bv); zeznania powodów: M. W. (k. 165), A. W. (k. 165-166); zeznania pozwanych: H. J. (k. 166), D. P. (k. 166-167)/

Małżonkowie W., pomimo, iż nie mieszkają w lokalu mieszkalnym na piętrze przedmiotowej nieruchomości, przebywali i przebywają na jej terenie codziennie, bądź co drugi dzień, czynią remonty, adaptację, a także czynności przygotowawcze pod najem zarówno części usługowej, jak i mieszkalnej. Wobec braku dostępu do lokalu mieszkalnego przez trzecie drzwi od lewej strony do lokalu mieszkalnego, dojście to musi odbywać się przez lokal usługowy, co utrudnia znalezienie potencjalnych najemców – tak dla części usługowej, jak i mieszkalnej.

/ dowód : zeznania świadków: A. T.-S. (k. 107-108), D. T. (k. 109), A. M. (k. 135v-136), zeznania powodów: M. W. (k. 165), A. W. (k. 165-166); zeznania pozwanych: H. J. (k. 166), D. P. (k. 166-167)/

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższe okoliczności między stronami były w znacznej mierze bezsporne, nadto dowodzone były dokumentami, które w ocenie Sądu tworzyły spójną i logiczną całość, wzajemnie się uzupełniając. Nie zawierały informacji sprzecznych bądź wzajemnie się wykluczających i były rzetelnym przyczynkiem dla poczynienia w/w ustaleń. W ocenie Sądu brak było podstaw, które uzasadniałyby odmowę przyznania tymże dowodom – we wskazanym wyżej zakresie – waloru wiarygodności. Sąd przy tym nie dostrzegł z urzędu żadnych okoliczności, które dowody te mogłyby podważać, skutkiem czego uznał je za wiarygodne i wyczerpujące, a tym samym miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków: A. T.-S. (k. 107-108), D. T. (k. 109), A. M. (k. 135v-136), T. K. (k. 136-137v), P. B. (k. 136b-136bv), zeznania powodów: M. W. (k. 165), A. W. (k. 165-166), a także – choć jedynie częściowo - zeznania świadka K. G. (k. 136v-136b), i pozwanych: H. J. (k. 166), D. P. (k. 166-167). Przedstawione w powyższym zakresie oświadczenia wiedzy tych osób były jasne, logiczne, konsekwentne i wzajemnie się dopełniały, a nadto znajdowały pozytywny oddźwięk w dokumentach oraz co do zasady twierdzeniach stron. Większość świadków była bądź to pracownikami pozwanej bądź wykonywała inne usługi na rzecz stron, będąc tym samym bezpośrednimi osobami w zawisłym sporze. Świadkowie spójnie
i korespondencyjnie zeznawali o pomieszczeniach wchodzących w zakres nieruchomości zabudowanej, sposobu ich użytkowania, a przede wszystkim sposobu dostawania się do budynku. Osoby te, z wyłączeniem świadka G., podawały, iż powodowie korzystali przed konfliktem z każdych drzwi, zaś już w czasie jego nastania z drzwi znajdujących się po lewej stronie, ale i także z drzwi prowadzących do pomieszczenia, z którego następnie dostawali się do klatki schodowej. Dysponowali także kluczami do ich otwarcia. Wskazywali przy tym, iż konieczność korzystania z obu drzwi po lewej stronie determinuje konieczność przechodu przez pomieszczenie usługowe. Co istotne, każdy z tych świadków podawał, iż drzwi objęte nie były wcześniej zabudowane płytą. Odmiennie w tej mierze zeznawała świadek G. oraz pozwani, podając, iż małż. W. zawsze korzystali z drzwi po lewej stronie, co jak wykazano wyżej, nie znalazło potwierdzenia. Także na podstawie w/w zeznań, a czego i strony nie kwestionowały, ustalono okoliczności związane z prowadzeniem działalności gospodarczej pozwanej, jak również konfliktu stron, który na obecnym etapie zdaje się być nieodwracalny, a w każdym razie trwa już od 5 lat. Jak zeznał nadto powód konflikt stron znajdował także finał w procesach sądowych.

Relewantnym dla rozstrzygnięcia sprawy były także dokonane w dniu 24.08.2016r. oględziny spornej nieruchomości. Dowód ten był przejawem najpełniej rozumianej zasady bezpośredniości postępowania dowodowego, Sąd bowiem dokonał ich osobiście, zaś ujawnione jego mocą okoliczności, z jednej strony pozwoliły na ocenę zeznań w/w osób, po drugie rzetelną ocenę ewentualnych, zgłaszanych pozwem, naruszeń. Także i rozkład pomieszczeń, w tym droga prowadząca do pomieszczeń z każdych drzwi pozwolił na pełny obraz zawisłego problemu.

Fakt zawisłości sprawy o zniesienie współwłasności nieruchomości Sąd znał z urzędu, przy czym wykonalny skutek postępowania zabezpieczającego w jej ramach wypływał wprost z akt komorniczych. Sąd nie miał kognicji, dla przekazania sporu pod rozstrzygnięcie Sądu
w sprawie I Ns 436/11 (por. uchwałę SN z 05.09.1972r., III CZP 61/72, legalis).

Podstawę prawną swojego roszczenia powodowie upatrywali w treści art. 344 § 1 k.c., który stanowi, iż przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem.

Rozważania nad zasadnością powództwa należy uprzedzić swoistym charakterem postępowania o stwierdzenie naruszenia posiadania. Norma art. 478 k.p.c. przewiduje bowiem ograniczoną kognicję sądu cywilnego orzekającego w sprawie o naruszenie posiadania. Ustawodawca podkreślił, że w sprawach o naruszenie posiadania badaniu podlega li tylko ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia. Nie rozpoznaje się samego prawa ani dobrej wiary pozwanego. Doktryna i judykatura na kanwie powyższych unormowań przyjmuje,
że ochrona posiadania, tj. – ochrona samego stanu faktycznego – jest ochroną posesoryjną
w odróżnieniu od ochrony petytoryjnej, która jest ochroną prawa. Ma ona charakter obiektywny i przysługuje posiadaczowi niezależnie od tego, czy działanie osoby, która naruszyła posiadanie, było zawinione (por. orzeczenie SN z dnia 4 listopada 1959 r., II CR 669/59, OSPiKA 1962, nr 4, poz. 106). Z ochrony posesoryjnej może skorzystać posiadacz niezależnie od kwalifikacji jego posiadania, a więc będący nawet w złej wierze. Posiadacz, któremu przysługuje określone prawo podmiotowe do rzeczy, ma wybór pomiędzy roszczeniem petytoryjnym a posesoryjnym, natomiast posiadaczowi władającemu rzeczą bez tytułu prawnego pozostaje jedynie roszczenie posesoryjne. Naruszeniem posiadania jest takie zachowanie określonej osoby, którego skutkiem jest wkroczenie w sferę władztwa posiadacza. Sądowa ochrona przysługuje posiadaczowi, gdy naruszenie jego posiadania było samowolne. Przez samowolne naruszenie posiadania rozumie się wkroczenie w sferę cudzego posiadania przez osobę, która nie jest do tego uprawniona, a więc czyni to bezprawnie (por. m.in. J. Ignatowicz (w:) Komentarz, t. II, 1972, s. 788 i n.; E. Gniewek, Komentarz, 2001, s. 806 i n.; S. Rudnicki, Komentarz, 2007, s. 549 i n.).

Naruszenie cudzego posiadania może przybrać dwojaką postać: albo pozbawienia posiadania (wyzucia z posiadania), albo zakłócenia posiadania. Przez pozbawienie posiadania należy rozumieć takie działanie, którego skutkiem jest utrata przez posiadacza władztwa nad rzeczą. Natomiast przez zakłócenie posiadania rozumie się wtargnięcie w sferę władztwa posiadacza, które jednak go tego władztwa nad rzeczą
nie pozbawia, na przykład przejeżdżanie przez cudzą nieruchomość (por. w szczególności J. Ignatowicz (w:) Komentarz, t. 1, 1972, s. 791; A. Kunicki (w:) System Prawa Cywilnego, t. II, 1977, s. 876; E. Gniewek, Komentarz, 2001, s. 807). W razie naruszenia posiadania powstaje dla posiadacza roszczenie o ochronę posiadania. Zależnie
od występującej postaci naruszenia posiadania, posiadacz może żądać przywrócenia stanu poprzedniego przez wydanie rzeczy lub przywrócenia posiadania przez wydanie pozwanemu odpowiednich zakazów i nakazów – w szczególności zaniechania dalszych naruszeń, o ile istnieje realne zagrożenie ich wystąpienia. Legitymacja czynna do wytoczenia powództwa posesoryjnego przysługuje tylko posiadaczowi rzeczy, zarówno samoistnemu, jak i zależnemu (za uzasadnieniem wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z 09.10.2015r., IV Ca 436/15, internetowy portal orzeczeń). Jednocześnie na uwadze należy mieć, iż naruszenie posiadania tylko wtedy będzie samowolne, gdy brak było podstawy prawnej usprawiedliwiająca wkroczenie w zakres cudzego posiadania. Podstawą taką może być wyraźny przepis prawa, orzeczenie sądowe, decyzja administracyjna, a także zgoda samego posiadacza.

Przedkładając powyższe na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż pozwani naruszyli ostatni stan posiadania powodów i uczynili to bez podstawy prawnej. Zaznaczyć trzeba, iż sama pozwana podnosiła, iż wskutek podziału zabezpieczającego w ocenie doszło do naruszenia jej praw, skutkiem czego odebrano jej część władztwa. Okoliczność ta – co wykazano powyżej – nie mogła jednak uprawniać pozwanej dla samowolnego i wyłącznie
w jej ocenie „równego” podziału. Postanowienie zabezpieczające w sprawie I Ns 436/11
w sposób oczywisty odnosiło się do sposobu korzystania z nieruchomości i jej podziału
i nie zawierało w swej treści pomieszczenia objętego sporem. W szczególności
nie uprawniało do usunięcia drzwi prowadzących do pomieszczenia powodów i osadzenia ściany działowej, jak i wymianie zamków uniemożliwiających powodom korzystanie z tej części nieruchomości.

Wskazana wyżej wykładnia spraw dotyczących naruszenia posiadania w sposób klarowny wyraża ramy kreowania ustaleń faktycznych, które mogą odnosić się li tylko do ostatniego stanu posiadania. Ten – jak wynika z zeznań świadków, fotografii, oględzin,
ale i przede wszystkim zeznań samej pozwanej – przedstawiał się w ten sposób, że małż. W. mieli możliwość swobodnego korzystania tak z trzecich drzwi od lewej strony budynku, po pomieszczenie prowadzące do przejścia na teren klatki schodowej tzw. wiatrołap, do których prowadziły zdemontowane przez pozwanych drzwi. Okoliczność ta zatem jest determinantem oceny pozwu, zaś przyznanie przez pozwanych, czemu dał wyraz także pomocnik – świadek B. – w sposób oczywisty stanowi o oczywistości żądań wyrażonych pismem inicjalnym. Irrelewantnym jest przy tym ta okoliczność, iż powodowie mają pozostałe dwie pary drzwi frontowych po lewej stronie, umożliwiające im dojście
do klatki schodowej, albowiem jedynie w zakresie trzecich drzwi Sąd uprawniony był do badania pozwu. Powielenia także wymaga, iż samo przeświadczenie pozwanych
o krzywdzącym dla nich postanowieniu zabezpieczającym nie daje podstawy dla kreowania nowego stanu posiadania – niestwierdzonemu prawotwórczą decyzją bądź orzeczeniem Sądu.

Tytułem wywiedzionej wyżej subsumpcji należało orzec zgodnie z żądaniem pozwu, w zakresie przywrócenia posiadania powodom, a to poprzez wydanie im kluczy do drzwi zewnętrznych budynku i rozebranie osadzonej ściany. Logiczną konsekwencją powyższego było także zobowiązanie pozwanych do osadzenia drzwi, które zdemontowali przed osadzeniem ściany działowej – pkt I wyroku.

W punkcie II wyroku Sąd orzekł o uprawnieniu powodów do dokonania na koszt pozwanych D. P. i H. J. prac wskazanych w punkcie I wyroku na wypadek ich niewykonania przez pozwanych w terminie tam wskazanym oraz zobowiązał pozwanych do pokrycia tych kosztów. Podstawa rozstrzygnięcia znajduje zasadę w art. 480 § 1 k.c. Rozstrzygnięcie to ma charakter tzw. zastępczego, realizując tym samym uprawnienia powodów dla pełnej realizacji wydanego wyroku, jak również usprawniającym ewentualne postępowanie egzekucyjne z art. 1049 § 1 k.p.c. (por. wyrok SO w Krakowie z 15.07.2014r. II Ca 673/14). W orzecznictwie utarty jest pogląd uprawniający Sąd do upoważnienia dla zastępczego wykonania czynności na koszt dłużnika, już na etapie postępowania rozpoznawczego – także w sprawach o roszczenia prawa rzeczowego (por. wyrok SN z dnia 23 maja 2013 r. I CSK 531/12, legalis, uchwałę SN z dnia 10 maja 1989 r. III CZP 36/89, legalis, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 2004 r. , sygn. akt V CK 2/04, legalis). Rozstrzygnięcie to ma na celu z jednej strony sądową kontrolę jego rozstrzygnięć
o charakterze konstytutywnym, po drugie zaś znajduje wyraz dla potrzeby ochrony dłużnika przed nadmiernym obciążeniem – brak powiem będzie możliwości uzyskania drugiego tytułu wykonawczego z art. 1049 § 1 k.p.c.

Ważąc na zakres i charakter w/w rozstrzygnięć, Sąd nie mógł zaaprobować żądań powodów, aby czynności orzeczone punktem I wyroku dokonane były po upływie tygodnia od dnia wydania wyroku i nadania w tej części wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności. Podstawa natychmiastowej wykonalności wyroków normowana jest w art. 333 k.p.c. Zakres objęty niniejszą sprawą mógł być rozpoznawany w oparciu o § 2 tej normy. Powodowie swoje żądanie argumentowali tą okolicznością, iż obecny stan uniemożliwia im najem pomieszczeń usługowych i mieszkaniowych. Jakkolwiek należy uznać, iż aktualna sytuacja umniejsza swobodę w korzystaniu z tych pomieszczeń, co może odbijać się na atrakcyjności czy cenie najmu, tym niemniej powodowie nie przedłożyli Sądowi dowodów dla konstatacji aktualności tego problemu. Zeznania świadka T. K., potencjalnego najemcy, przedstawiają jedynie te okoliczności, iż interesował się pomieszczeniami usługowymi, co obecnie nie jest aktualne. Sąd bowiem orzeka na mocy art. 316 k.p.c. biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Ten natomiast nie dał Sądowi podstaw dla uznania, iż w chwili obecnej prowadzone są rozmowy czy negocjacje dotyczące najmu pomieszczeń usługowych czy też mieszkaniowych. Brak było zatem w ocenie Sądu uznania, iż przedmiotowa sprawa ma wymiar sanujący realność powstania szkody w majątku powodów.

Sąd nie zaaprobował także żądania powodów, kreującego zobowiązanie pozwanych jak w punkcie I wyroku w czasookresie jednego tygodnia od dnia wydania wyroku. Sąd rozstrzygając o terminie tygodniowym od dnia uprawomocnienia rozstrzygnięcia miał z jednej strony na uwadze treść art. 363 § 1 k.p.c., z drugiej zaś trwający konflikt pomiędzy stronami. Wydając rozstrzygnięcie, Sąd musi baczyć na płynące z niego skutki, a tych – wobec skonfliktowania stron – nie sposób wykluczyć w ten sposób, że powodowie przystąpiliby do egzekucji swoich zastępczych uprawnień z dokładnością godzinową po upływie terminu dla realizacji zobowiązania zakreślonego pozwanym. Nie ulega także wątpliwości, iż zobowiązania te wymagają nakładu pracy, zaś ważąc na konflikt stron nie sposób wykluczyć w sprawie zaskarżenia wyroku, który po ewentualnej zmianie jego treści wskutek wykonania przez powodów upoważnienia zastępczego rodziłby dalej idące, sporne, skutki. In fine dla podstaw tego rozstrzygnięcia stanęła także i ta okoliczność, iż powodowie mają zapewniony dostęp do klatki schodowej i lokali mieszkalnych poprzez dwa wejścia frontowe od lewej strony, dlatego też nie sposób stwierdzić, aby zaistniała przesłanka uzasadniająca żądanie natychmiastowej wykonalności zapadłego rozstrzygnięcia.

Skutkiem powyższego orzeczono jak w punkcie III i V wyroku.

O kosztach – pkt III wyroku rozstrzygnięto na mocy art. 98 § 1 k.p.c., a na zasądzoną kwotę zalicza się opłata od pozwu – 200 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika powodów – 156 zł ( § 8 pkt 4 rozporządzenia MS z 28.09.2002 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej
od pełnomocnictwa.